Bij online hulp ligt de regie veel meer bij de cliënt: de cliënt bepaalt zelf wanneer hij een vraag stelt, wat hij doet met je adviezen en, in het geval van trajectmatige hulp, wanneer en hoe hij zijn vorderingen aan je terugkoppelt. Je zult als hulpverlener moeten vertrouwen op de zelfstandigheid van de cliënt en op het proces, dat ook na jouw interventie verdergaat: de cliënt maakt zijn eigen afwegingen en doet en vraagt datgene waar hij op dat moment aan toe is.
- Wil hij meer van je, dan komt hij bij je terug.
- Denkt hij dat hij het zelf kan, dan hoor je misschien niets meer.
Je kunt als hulpverlener dus bijna niet anders dan nadrukkelijk aan te sluiten bij de vraag die de cliënt op dat moment aan je stelt. Met name bij eenmalige contacten doet de cliënt vaak een duidelijk appèl op de hulpverlener. Vooral bij ernstige situaties kan het dan lastig zijn om de regie bij de cliënt te laten.
Voor het stimuleren en laten groeien van het inzicht en de zelfredzaamheid van de cliënt is het een vereiste dat de cliënt jouw vertrouwen krijgt om op zijn eigen moment op zijn eigen manier de volgende stap te zetten.
Tijdens contacten die synchroon verlopen, zoals face-to-face, telefonisch of via chat, kun je de cliënt daarbij ondersteunen door hem te bevragen. Bij asynchroon contact kun je natuurlijk ook denkvragen stellen, maar krijg je daarop lang niet altijd antwoord voordat je overgaat tot het geven van feedback of advies.
Dit kan tegenstrijdig lijken: de regie ligt bij de cliënt, maar de concrete feedback en adviezen komen vaak van de hulpverlener. Steeds reacties over en weer sturen zodat de cliënt tot inzicht komt, maakt het contact stroperig en weinig effectief. Bij asynchroon berichtenverkeer zul je als hulpverlener voor je gevoel vaak dus juist meer eigen ideeën aandragen dan je face-to-face zou doen. Wat de cliënt vervolgens doet met jouw feedback en adviezen, valt weer onder zijn eigen verantwoordelijkheid.